Ze względu na coraz częstsze występowanie zachowań nerwicowych u dzieci w okresie wczesnego dzieciństwa, w żłobkach zostało przeprowadzone szkolenie wewnętrzne z zakresu zaburzeń emocjonalnych, najczęstszych postaci nerwicowych.

Na dziecko w procesie jego rozwoju działa wiele patogennych czynników społecznych. W przypadku ich zadziałania pojawiają się reakcje przystosowawcze i obronne. Mają one na celu usunięcie szkodliwego czynnika oraz jego skutków, przywrócenie normalnego działania zakłóconym funkcjom.

Reakcje te wytwarzają się w toku wzajemnego oddziaływania na siebie: organizmu i środowiska zewnętrznego, regulacji stosunków między dzieckiem i jego otoczeniem. Ma to miejsce w przypadku adaptacji do nowego środowiska np. żłobka. Jeżeli mechanizmy adaptacyjne nie są wystarczająco silne, pojawiają się wówczas nerwicowe reakcje psychogenne. Zalicza się do nich te reakcje, które osiągają nadmierne natężenie, ulegają utrwaleniu i uogólnieniu na inne sytuacje życiowe powodując nieprzystosowanie. Uraz psychiczny odgrywa zasadniczą rolę w powstawaniu i przebiegu tych reakcji, a ich istotą są zaburzenia procesów emocjonalnych. Głębsze i dłużej trwające zaburzenia określane są mianem nerwicy.

Celem szkolenia było opisanie rodzaju oraz symptomów najczęstszych nerwic dziecięcych. Do najważniejszych z nich należą:
1. Nerwice narządowe:
-układu pokarmowego
-układu moczowo- wydalniczego
2. Ruchy mimowolne- tiki
3. Nerwice narządów mowy- jąkanie
4. Astma

Reakcje nerwicowe- występują głównie w obrębie struktur popędowo-emocjonalnych i są głównie przejawem negatywnych uczuć: lęku, gniewu, zazdrości, buntu, również nieświadomie zastosowanych mechanizmów obronnych w celu zmniejszenia napięcia emocjonalnego.

Psychiatria wieku rozwojowego, (red.). A. Popielarska, M. Popielarska, Warszawa 2000, PZWL

Psycholog
Małgorzata Jabłońska-Trautman